سخت است ادم برفی

سخت است

روشنایی روز را دوست داری

دل دل میکنی نکند بیاید

        محمدشمس لنگرودی

من به آن لحظه ی جادویی عشق

من به قطعییت دیدار تو ایمان دارم

و تو را می جویم

در شروعی که به چشمان تو پایان یابد

تو همان حادثه ی شورش گل در طلب باز شدن

تو همان حس شکفتن هستی

تو همان ثانیه ی پرستش چشم گشودن به جهان

که قسم می خورم از شاخه ی گل پاک تری ......

و من این جا هزاران سال است که تو را میجویم

در شروعی که به چشمان تو پایان یابد

و به آن لحظه ی جادویی عشق و به قطعیت تو ایمان دارم

                                              علی احمدنیا

می‌خواهم و میخواستمت، تا نفسم بود.

میسوختم از حسرت و عشق تو بسم بود.

عشق تو بسم بود، که این شعلهٔ بیدار
روشنگر شب های بلند قفسم بود.

آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود.

دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود.

باﷲ، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود.

سیمای مسیحایی‌ اندوه تو، ای عشق
در غربت این مهلکه فریاد رسم بود.

لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم

رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرفه به خون

كه خداحافظ تو . . .

گر چه تلخ است ولی باید این جام محبت شكست

گرچه تلخ است ولی باید این رشته الفت بگسست

باید از كوی تو رفت

دانم از داغ دلم بی خبری

و ندانی كه كدام جام شكست

كه كدام رشته گسست

گرچه تلخ است پس از رفتن تو

خو نمودن به غم و تنهایی

عاقبت باید رفت

عاقبت باید گفت

با لبی شاد و دلی غرقه به خون

كه خداحافظ تو . . .

گفتا: من آن ترنجم کاندر جهان نگنجم

گفتم: به از ترنجی لیکن به دست نایی

گفتا: تو از کجایی؟ کاشفته می نمایی

گفتم: منم غریبی از شهر آشنایی

گفتا: سر چه داری؟ کز سر خبر نداری

گفتم: بر آستانت دارم سر گدایی

گفتا: به دلربایی ما را چگونه دیدی؟

گفتم: چو خرمنی گل در بزم دلربایی

گفتم: که بوی زلفت گمراه عالمم کرد

گفتا: اگر بدانی هم اوت رهبر آید

گفتم: که نوش لعلت ما را به آرزو کشت

گفتا: تو بندگی کن او بنده پرور آید

مژده ای دل که دگر باد صبا باز آمد

.                                                  هدهد خوش خبر از طرف صبا باز آمد

بر کش ای مرغ سحر نغمه داودی باز

.                                                 که سلیمان گل از باد هوا باز آمد

عارفی کو که کند فهم زبان سوسن

.                                                تا بپرسد که چرا رفت و چرا باز آمد

مردمی کرد و کرم لطف خدا داد بمن

.                                               کان بت ماه رخ از راه وفا باز آمد

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح

.                                               داغ دل بود به امید دوا باز آمد

چشم من در ره این قافله راه بماند

                                                تا بگوش دلم آواز درا باز آمد

خسته دل ناامید به عشق صبح روشن
.

مرغک بی بال و پر به عشق باغ و گلشن
.

زنده دل مو سفید به شوق زنده بودن
.

کودک نو رسیده به ذوق پر گشودن
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
.

اونی که خیلی داره اونی که هیچ نداره
.

اون که رو فرش سنگی شب رو به صبح میاره
.

اون کسی که یه عمره نشسته غصه خورده
.

اون که به شوق فردا به شادی رو آورده
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
.

اونی که صدها کتاب رفته نشسته خونده
.

واسه بیشتر دونستن وجودش رو سوزونده
.

اون که آرزوهاش حباب روی آبه
.

کسی که هر گناهی به چشم اون ثوابه
.

به ساز این زندگی همه دارند می رقصند
.

پس چرا من نرقصم
 

امام علی(علیه السلام) به مالک اشتر:

.   

ای مالک!

. 

اگر شب هنگام کسی را در حال گناه دیدی،

. 

فردا به آن چشم نگاهش مکن

. 

شاید سحر توبه کرده باشد و تو ندانی